Hoe een koe een haas vangt ....

Onderstaand stukje willen wij u niet onthouden!

Hoe een koe ...

Sinds gisteren weet ik hoe een koe een haas vangt. Samen. Twents buitengebied, waar weiden en bosranden nooit ver van elkaar zijn. Veertien net verplaatste en uitgelaten pinken zoeken vertier in hun nieuwe zomerwei, met centraal opgestelde haas. Eerst is er het ongerichte draven en bokken van zich vrij voelende koeien. Dan ziet een deel van de club de haas, en gaat er argwanend verkennend op af. Niemand wil de voorste zijn, die alleen komt te staan tegenover een mogelijk gevaar, dus men trekt gelijk op.
De andere pinken zien niet waar het de dravende subkudde om te doen is. Maar ze zien in de gerichte verplaatsing wel aanleiding om verspreid over de flanken mee te galopperen, met feestelijke sprongen en venijnige uitvallen van hoornknobbeltjes naar gras.
De haas heeft alleen oog voor het langzame, op hem gerichte groepje. Op wat afstand wordt hij nu links en rechts gepasseerd door onbedoelde aanvalsflanken.
Pas dan zien de leden daarvan hem ook. Vierkant op de poten remmen ze af en draaien zich om. Ook zij komen nu in eendrachtige argwaan op een gebogen lijn naast elkaar en knijpen naar binnen, in voetbaltermen.
Even zit de haas gevangen in zijn vluchtreflexen, die tegengestelde kanten op wijzen. En dan zit hij echt vast – in een cirkel van veertien lage zware koppen met snuivende druipneuzen, 28 aaneengesloten voorpoten.
Koeien zijn aardiger dan mensen, dus hier blijft het vangen bij. En al gauw verdampt de concentratie weer in vrolijkheid. De kleinste zwartbonte geeft een buurvrouw een bonkende schouderduw, er valt een gat in het kordon. De haas springt erdoor, rent even en neemt dan een schijnbaar zelfverzekerde hobbelgang aan. Maar de ogen staan nog angstig groot. Zie je wel, je weet maar nooit hoe.

Frans van der Helm
www.trouw.nl/groen voor eerdere afleveringen en vragen over inheemse natuur